Weer thuis in het koude kikkerland

Voor een aantal mensen zal onze terugkeer naar Nederland als een verassing komen maar veel mensen wisten al dat we na onze vakantie met de jongens mee terug naar Nederland zouden gaan. De reden dat we weer hier zijn is het feit dat de bouwvergunningen voor het project van Henry alsmaar op zich lieten wachten. Het vooruitzicht was daarbij dat dit nog hele lange tijd zou gaan duren. Reden temeer dat de baas van Henry liever zag dat we weer terug kwamen omdat er hier in Nederland genoeg werk te doen is.

We vinden het natuurlijk erg jammer dat we hier zijn maar gezien de omstandigheden waar we in Thailand mee te maken kregen zijn we vooral opgelucht dat we met zijn allen weer terug zijn. Met zijn allen wil zeggen inclusief Henry. Dit heeft vooral te maken met het ongeluk dat we de eerste dag in Thailand hebben gehad en de nasleep hiervan. Normaal gesproken zou je denken: een ongeluk, we zijn goed verzekerd dus alles komt goed. In dit geval liep het echter geheel anders. De tegenpartij claimde een behoorlijk bedrag als gevolg van de daadwerkelijke en emotionele “schade” die zij door het ongeluk hadden geleden. In onze ogen was dit bedrag veel te hoog maar wie zijn wij om dat in een land als Thailand te beoordelen. De autoverzekering die wij hadden afgesloten zou deze schade moeten betalen. Hun Thaise manier van werken( traag, afspraken niet na komen) was voor zowel ons als de tegenpartij erg frustrerend. Uiteindelijk wilden ze maar een deel van de claim betalen, in onze ogen te weinig. Hierop stelde de tegenpartij dat wij dan maar de rest van het bedrag zouden moeten betalen. Toen we te kennen gaven dat wij dit niet van plan waren omdat we daarvoor juist een verzekering hadden, begon de ellende pas echt. Dreigementen, intimidatie, een rechtszaak tegen ons en tenslotte ook nog het vastzitten van Henry in een cel met allerlei criminelen waren het gevolg. Gelukkig was Henry na 2 uur weer vrij maar ik kan je zeggen dat zoiets ons niet onberoerd liet. Het kleine beetje vertrouwen in een goede afloop van de zaak en het rechtsysteem was in 1x verdwenen. Daarbij kwam nog eens dat we vooral erg bang waren dat Henry het land niet uit kon vanwege de rechtszaak. Dit alles maakte de laatste weken, ondanks de vakantie, tot een hel. Dat is dus de reden waarom op dit moment vooral de opluchting overheerst en we op dit moment bepaald niet positief terug kijken op ons verblijf in Thailand. Waarschijnlijk denken we er over een tijdje wel weer anders over omdat we ook wel veel leuke dingen hebben gedaan.

Op dit moment zijn we al weer ruim 24 uur in nat Nederland. We hebben behoorlijk last van een jetlag en willen het liefst om 19.00 uur naar bed. Vannacht om 3.00 uur waren we klaar wakker en ging mijn denken direct in sneltreintempo aan de slag. Ik wil vandaag dit doen, dat doen en het liefst was ik direct opgestaan om ál die dingen te doen. In die zin zit je zo weer in het oude stramien. Pepijn is weer naar school geweest, Henry is weer aan het werk en voor mij liggen er nog genoeg bezigheden in het verschiet: de was en rotzooi die we mee hadden op ruimen, boodschappen doen, regelen dat ik weer aan’t werk kan, noem maar op. Morgen weer competitie volleybal. Veel veranderd is er dus niet. Ik mis nu al het relaxte leventje van daar en vooral de lekkere temperatuur.

Daar dit mijn laatste stukje is van dit reisverslag wil ik bij deze iedereen bedanken voor al jullie reacties en vooral voor de steun die we hebben gehad van veel personen. Het was erg leuk om via deze site, facebook en skype ook van jullie wat te horen en dit hebben we allemaal zeer gewaardeerd. Daarvoor echt onze dank. En wie weet wat de toekomst ons ooit nog weer brengt.

Tot horens en ziens!